انسان حرفی زده بود ؟!

.

خدا به انسان گفت: آنقدرها هم بزرگ نیستی.

انسان که حرفی نزده بود! به خودش نگاه کرد. واقعاً آنقدرها هم بزرگ نبود.

خدا به انسان گفت: کوچکتر از آنی که به مقام من و فرستادگان و منتخبینم برسی.

انسان که حرفی نزده بود! به خودش نگاه کرد. جداً هم به مقامشان نمی رسید.

خدا به انسان گفت: کمتر از آنی که جهان را درک کنی و ناتوانتر از آن که زندگی را بفهمی.

انسان که حرفی نزده بود! به خودش نگاه کرد. کمتر و ناتوانتر از آن بود.

خدا به انسان گفت: اگر میتوانی مثل من باش و چیزی شبیه آفریده های من خلق کن.

انسان فریاد کشید و ضجه زد و ناله کرد که نمیتوانم... کوچکی را به رویم میزنی و ناتوانی را به رخ میکشی؟!

انسان از خدا پرسید: موجودی به این ضعیفی را چرا خلق کرده ای؟

خدا به انسان گفت: تو را آفریده ام که ستایشم کنی.

انسان با آنکه حرفی نزده بود و آنقدرها بزرگ نبود و به مقام او و منتخبینش نمی رسید و کمتر و ناتوانتر از تمام خداها بود اما خوب میفهمید که خدا یا از سر بیکاری خلقش کرده یا خدا هم مانند صدی نودِ انسانها مشکل روحی دارد.

انسان خواست بگوید که تو با آن مشکلات روحی ات! اگر خدا بودی خدای دیگری میآفریدی که ستایشت کند! ستایش من پست و کوچک و خرد و نادان در خور خدایی تو نیست.

...

 انسان خدا را ستایش نکرد.