من کی شدم

 

واسه رفتنم باید نگاهای سنگین و سکوت پر معناشو که بند بند رشته های ذهنمو گرفتار خودش کرده به جون بخرم ،

 چشاشو دیگه ازم گرفته ،

           صداش شده توهین ،

                      لبخندش تلخه ،

                دستاش یه طناب دار حلقه به گردنم، یعنی هنوزم دوسم داره؟؟!

                   خدایاااا... دیگه لوسم نمیکنه...

     حتی سام گفتنش هم شده غرض. ابهام.تعرض... 

اینه هزینه ی یه رفتنه ساده اونم  فقط.. تا... همیشه. اما دوستیه ما که تا نداشت .یکی بگه من کی شدم؟ مگه حق با من نیس؟