سرنگ خالی

 زیر پل یه مرد لاغر ، رو زمین خیس نشسته

  کنار یه تل آتیش ، با چشای نیمه بسته 

 اون کیه ؟ کسی که هرگز زندگی رو نشناخته

  همه ی ستاره هاش رو به شبای کهنه باخته

 اون کیه ؟ یه مرد خسته ، مرد غمگین تکیده

کسی زیر پل این شهر گریه ی اون رو ندیده

  با فروش هر یه بسته تو خودش شکسته صد بار

 مثل اون شعر قدیمی ، هر دریچه ش شده دیوار

 نقطه چین روی رگ هاش ، جانشین حرف مرگه

نقطه های زندگی نیست ، جای سوزن سرنگه

 کی میدونه ؟ کی می دونه ؟ رمقی براش نمونده

 شعله ی حادثه اونم مث مشتریش سوزونده

خیره شدن به شعله های چشمای مات نیمه باز

یه مشتری پول نداره ، میگه :« من رو یه بار بساز ! »

انگاری گریه می کنه مرد سیاه آس و پاس

  هق هقش رو نمی شنویم گریه ی مرده بی صداس

 مرد لاغر پیش آتیش خوابای کهنه می بینه

  سارا دختر سه ساله ش توی خواب پیشش می شینه

 می گه : « بابا تو کجایی ؟ تنها موندیم توی خونه

 هی می گم بابا کجا رفت ؟ اما هیشکی نمی دونه

 مادرم آرزوهاش رو می ریزه رو دار قالی

 بی تو قالی رنگ نداره ، بابا جون ! جای تو خالی ! »

 مرد لاغر یه کمربند می پیچه به دور بازوش

 آمپول هوا تو دستش ، می شکنه طلسم جادوش

نقطه چین روی رگ هاش ،‌دیگه هم معنی مرگه

 خط و خال زندگی نیست ، جای آخرین سرنگه

مشتری جیباش رو گشته ،‌ همه بسته هاش رو برده

مرد لاغر زیر اون پل با سرنگ خالی مرده ...